eksik

Kendince, onun için yapabileceği, elinden gelen tek şey:

“söyleyin amcama, artık Galatasaraylıyım”

11 yıl sonra, o fanatik fenerli ortaokul çocuğunun, hala Galatasaraylı kaldığını gördüm,

tam da bugün öğrendim,

içim cızz...

Yine böyle bi sevdim onu,

O zaman da çok severdim,

-Sırf Elif abla, seni görmek için geldim – derdi

Doğruydu da,

Tıpkı verdiği söz gibi

Keşke hiç Galatasaraylı olmasaydı,

Ya da olmak zorunda kalmasaydı

Bugün çok daha mutlu, TAM olacaktık

.

.

.

Bugün,

Birbirimizi aramak isteyip de elimizin telefona gitmediği,

Her zamanki gibi yaşayıp, aslında yaşamamak gerektiğine hüzünlenme,

Kalan sevdiklerimize daha sıkı sarılma,

Onların değerini daha bir fazla hissettirme günü.

Bugün, kendi acını bir yana koyup, aynı şeye üzüldüğün en yakınının acısına ortak olma günü.