'yuva' demek hala çok zor

annem 18 yaşındaymış, bu kapıdan ilk girdiğinde. dar uzun yolu babasının kolunda yürümüş ilk iş gününde. yolun sonundaki binada, başhemşire odası tam da bu yolu görüyormuş. odada toplananlar demiş ki başhemşireye, hiç boşuna arama, bak senin gelin geliyor işte. başhemşire o sene tayinle gelen 3 yeni  mezun öğretmen içinden annemi pek bi beğenmiş, günlerce uzaktan uzaktan takip etmiş, süzmüş, incelemiş, incelemiş...

sonra zorla kardeşini getirtmiş, babam annemi ilk bu bahçede görmüş işte.

ben bu bahçede büyüdüm. burdaki çocuklarla oynadım, tektip 23 nisan kıyafetlerinden giydim, onlarla birlikte bitlendim, doğumgünleri kutladım, arkadaki oyun parkına gitmek için oyun saatinin gelmesini onlarla birlikte bekledim, annemi kıskanıp onlarla birlikte derse girdim, yemeklerinden yedim. hiçbiri değil de o demir sürahi ve bardaklardan nerede görsem, burnuma o yemekhanenin ekşi kokusu gelir, içim kalkar, değil su içmek bakamam bile o demir mutfak eşyalarına.

bizim aileye has bi azar lafı vardır, 'yuva çocuklarına benzedin' dendi mi, bizde surat düşer. onlara benzetildiğimize mi üzülürdük, çaresiz durumlarına mı bilmiyorum. neredeyse her hafta bir olay çıkardı, kapıya bebek bırakılır, biri kaçar, okulda olay çıkar, biri kendini keser, anne-babalar kapıda ağlar...

bana ne kadar eğlenceli geliyorsa, annem için de bir o kadar zordu burada çalışmak. ben 10 yaşındayken tayini çıktı ve herkese el sallaya sallaya mutlu mesut çıktık bu bahçeden, o zamandan beri de kapısından bile geçmemişim. her gittiğimde gezdiğim çarşıya, akrabalarımızın evine bu kadar yakın olduğunu bile unutmuşum. o gün tesadüfen karşıma çıktığında bu küçük meydan, öylece kalakaldım. kapısına tüneyip içeriye baktım bir süre. pişman olup gelen bi anne izlenimi vermemek için hemen toparlanıp yoluma devam ettim.

şimdiki ismi kulağa daha iyimser geliyor, çocuk esirgeme kurumu demek çok daha zordu. biz yuva derdik, bak yuva yapmışlar adını...