huzursuzluk musun nesin, çık içimden

karşılıksız sevgi ile sahiplenmenin yanında o çekingen halleri farkettikçe geliyor bu his. bir anda.

oysa çok mutlu olduğunu biliyorum. bu günler için aylarca beklediğini de biliyorum. ama hala alışamadı, bunun da farkındayım, eli kolu eskisi gibi uzun değil artık. eskiden o ütü yapınca dolabım toplanırdı, şimdi yatağın üzerinde kalıyor, gerisine karışılmıyor. hangi tavayı kullanayım diye bana soruyor. kullan işte birini dimi, kırk yıllık annesin, ben senden öğrendim hangi tavayı nerede kullanacağımı sen niye bana soruyorsun? işte bu anlarda huzursuz oluyorum, rahat mı edemiyor acaba diye. ama rahatsızlıktan değil, düşününce emin oluyorum biraz çekingenlik sadece. yarısı onun sayesinde oluşan bu düzenin, sanki bozulmayacak kuralları varmış da sınırlarında dolaşıyormuş gibi, diğer yarısını tanımaya çalışıyormuş gibi... 

ve bir pazar, mutfaktan gelen tıkır mıkır seslere uyanıp, kapıyı da açınca o mis gibi krep kokusunu almak yok mu...
bir de omuzların düşmüş bir cuma akşamı, asansörden aldığın yemek kokularının bizim evden geldiğini bilmek...

kapıya yazmak istiyorum.
EVDE ANNE VAR!