Üzülüyorum böyle yıkılan binalara. Yaşarken öldürüyorlar sanki, insan gibi…
Biri ölünce de öyle değil midir, yokluğuna alışamazsın bir süre, kocaman bir boşluk olur hayatında. Sonra, yavaş yavaş kapanır o boşluk, sen anlamadan, fark edemeden.
Birden kafanı bir kaldırırsın ki en uzun kuleyi dikmişler bile burnunun dibine.
Bu arkadaş da geçen Perşembe aramızdaydı, Pazartesi ofise bir geldim yerle bir olmuş, tepesinde bir canavar içini oyuyor.
Şimdi kocaman bir boşluk var ofisin arka penceresinde, ne zaman önünden geçsem yadırgıyorum.
Bir de şu uzun abi de pek bi çirkinmiş diyorum
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder